Forum Dawnego Zawadzkiego

No proszę, Pan rakfiol tradycyjnie stanął na wysokości zadania. 
Trzeba jeszcze znaleźć chętnego do przetłumaczenia i kolejna ciekawa historia pojawi się w naszych zbiorach.

P.S.

Czy ten tekst pochodzi ze źródła, które zdobyłeś podczas ostatniego pobytu w macierzy ?

Na stronie, w dziale "Historia parafii ewangelickiej" jest już monit na ten temat.
Oczywiście teksty po przetłumaczeniu trafią z forum na stonę, do specjalnie przygotowanego działu.
Co do obfitego żródła, spróbuj może wyekstrachowac jakiś materiał zdjęciowy, jest z nim mniej kłopotów niż z tekstem - nie trzeba tłumaczyc. 


PZDR

Poniżej tlumaczenie tekstu "Tante Ludmilla und der Teufel". Jest to tlumaczenie wolne a wiec prosze sie nie oburzac jezeli cos komus w tym tlumaczeniu nie bedzie pasowalo. Z gory przepraszam za bledy ortograficzne i gramatyczne.
Pozdrawiam Chris.
P.S.
Super strona


"Ciotka Ludmilla i Diabeł."

Spacerując przez piękne lasy otaczające miejscowość przemysłową Andreashütte (Huta Andrzeja – Zawadzkie) w kierunku Opola, można na długim drewnianym mostku, pod którym płynie woda rzeki Malapane od strony drewnianej tamy, słyszeć szum Odry. Tutaj spotykało się często spacerowiczów, opartych o poręcz, którzy zamyśleni patrzyli w spadajace z tamy w dół, spienione fale. Pośrodku tamy, ponad obramowanym palem, tworzyła się zawsze korona z piany, a  milczący obserwator dziwił się  jaki jest sens i cel tegóż. Ta część krajobrazu była idyllą ciszy i spokoju. Idąc kawałek dalej mijało się leśniczówkę zbudowaną z masywnych belek.
Troszke dalej, jeszcze przed Kocią Góra, ujawniała się dla bacznego wędrownika, schowana pomiędzy drzewami gospoda ciotki Ludmilla. W ciągu dnia najczęściej spotykało się tutaj furmanów, bądź będących w podróży handlarzy. Wieczorami i po polowaniach zawitywali do przytulnej knajpy leśnicy. Mająca już swój wiek ciotka Ludmilla była zawsze gotowa do żartów, a jej gościnność znana była na całą okolicę, tak więc gospoda najczęściej była pełna gości. Szczególnie w niedzielę i święta  pielgrzymowały na Kocią Górę całe rodziny i pokrzepiały się smakołykami z kuchni ciotki Ludmilla. Szczególnie duży ruch miał miejsce zimą, po tym gdy narciaże i saneczkaże zjeżdżali w dół z Kociej Góry. Wesoło było niektórymi zimowymi wieczorami, gdy grupa leśników zasiadywała przy swym stałym stoliku, ze  swych bród zrywała sople lodu i przy grogu i grzanym winie leśniczą łaciną opowiadała historie. Śmiech niósł się późno w noc, a światło lamp spadające w dół, zwierciedliło się rozmarzonie w migoczącym śniegu. 
Pewnym wieczorem o późnej godzinie, w tym momencie gdy gospodyni  zamknęła drzwi wejściowe i  zabrała się do sprzątania lokalu, ktoś zaczął pukać do okna. Ciotka Ludmilla wzięła ze stołu płonącą lampę naftową, podeszła do okna, podniosła lampę do góry by lepiej zobaczyć późnego gościa i zapytała go czego on pragnie.
- „Ach droga kobieto, wpuść mnie proszę do środka, przynajmniej na godzinę. Handlarz z bardzo daleka potrzebuje posiłku. Jestem przemarznięty i do tego głodny. Zapłacę sowicie, bowiem dzisiaj udało mi się zrobić bardzo dobre interesy. Wpuść mnie, chciałbym pokosztować tych posiłków znanych w całej okolicy.”
Zachmurzone czoło i wrogie spojrzenie ciotki Ludmilla zaczęły się wypogadzać a na jej ustach pojawił się szelmowski uśmiech.
- „ Dobre interesy zrobił i mojej  gościnności chce zaznać. W porządku za pieniądze i dobre słowo jestem gotowa zrobić wszystko.”
Ciotka Ludmilla udała się w kierunku drzwi i otwarła je.
- „ W imię Boga wejdź pan w końcu do środka! Coś takiego, najpierw mu się śpieszy a teraz się zastanawia, chyba zbytnio nie lubi mieć do czynienia z imieniem Boga. A więc, co dalej?”
Obcy przekroczył próg i podążył w kierunku stałego stolika leśników w półmroku.
- „ Tutaj przy piecu kaflowym jest najpszyjemniej, teraz kubek grogu i coś do zjedzenia z pani czarodziejskiej kuchni, kochana, droga kobieto i znów zdobyła pani nowego przyjaciela.”
-  „Nowego przyjaciela zdobyła...“
Wypowiedziała te słowa z niedowierzaniem, odwróciła się plecami do obcego i podąrzyła w kierunku kuchni.
- „Powsinoga to jest,lepiej by było gdybym go nie wpusciła, pije, wygląda na to że od tych długich wędrówek jest totalnie przepocony. Dobre interesy zrobił, śmiechu warte, na pewno żebrał. Posłuchaj mój kochany, jeżeli masz coś niedobrego w planie, to poznasz Ludmilla z innej strony.”
Złapała wałek do ciasta i pogroziła nim w kierunku sali gościnnej, a przy tym uśsmiechnęła się jej do tej pory zmartwiona twarz.
- ” Mych pieniędzy tak i tak nie znajdziesz, a za te późne odwiedziny zapłacisz extra.”
Humor ciotki Ludmilla poprawił się znacznie. Przygotowała smakowity posiłek i zaniosła go do stołu, przyniosła jeszcze zamówione przez gościa grzane wino i chciała właśnie odsunąć spod stołu krzesło, gdy jej spojrzenie padło na stopy gościa, kóry je właśnie rozprostował. Stara ciotka skurczyła się ze strachu, zbladła po twarzy i w zamyśleniu złapała się za swą ostrą bródkę.  Ale nawet fakt że ma do czynienia z wcielonym diabłem, na dłuższą metę nie potrafił wyprowadzić jej z równowagi. Już po chwili wrócił  jej dobry humor i bez pardonu usiadła obok niesamowitego gościa.
- ” I... smakuje? U starej Ludmilla serwuje się pieczeń, której nawet diabeł na ogniu piekielnym tak dobrze by nie upiekł” 
Po tak zuchwalej przemowie, diabłu zabrakło sów i otworzył ze zdziwienia szeroko oczy i usta.
- „ Ty jesteś, o mało bym powiedział, baba  z piekła rodem. Jak rozpoznałaś kim jestem?”
Pytającym wzrokiem spojrzał na Gospodynię.
- „ To nie było ciężkie do rozpoznania“ Odpowiedziała stara kobieta.
- „Po pierwsze, jako rzekomy handlaz, pachniesz na wszystko inne niz na szlachetnego pana. No i twoje stopy, możesz je wyciągać przed siebie jak daleko tylko chcesz, to i tak nie zmylisz oczu starej kobiety. Wiem doskonale jaka jest różnica pomiędzy palcami a kopytami. Krótka mowa duży sens, powiedz czego tutaj chcesz?”
Ciotka Ludmilla panowała już całkowicie nad sobą i  bez strachu spoglądała na diabła.
-  „Podobasz mi się coraz bardziej, jesteś odważna, ale przedewszystkim potrafisz dobrze  gotować. Wiesz taka żeńska istota jak ty przydałaby mi się tam na dole, w piekle. Matka diabłów jest już za stara, a z powodu że prawie nic nie widzi, to już nie potrafi dobrze gotować, dlatego rozpocząłem poszukiwania tu na ziemi. No ty to matulu,  jesteś z wszystkich kobiet, które widzialem, zwycięzczynią.”
Szatan uśmiechnął się i szybko dodał:
- „W piekle niczego ci nie zabraknie, spełnię każde twoje życzenie, cioteczko.”   
„Do wszystkich świetych, nie nazywaj mnie cioteczką, a przedewszytkim wybij sobie z głowy te głupoty “. Powiedziała ostro stara gospodyni,wstając gwałtownie i przewracając na podłogę krzesło, tak że echo łopotu poniosło się po gospodzie. W rzeczywistości była trochę przestraszona i zastanawiała się jak pozbyć się niesamowitego gościa. Stara szybko podążyła do kuchni i ugotowała diabłu prawdziwy napój  diabelski. Użyła do niego pieprzu, najmocniejszej gorzałki jaką miała i różne ostre zioła, w nadzieji, że tak pozbędzie się czarnucha (diabła).   
- „Masz, ugotowałam ci prawdziwe wino warzone á la Ludmilla, byś mógł przetestować jaka jest ze mnie gospodyni.” 
Diabeł nie dał się dwa razy prosić i zrobił porządny łyk, wykręcił oczy na wszystkie strony i  zakaszlał, tak że aż zaskrzypiały balki stropowe.
- „Zaiste, masz opanowane swe rzemiosło”.
Sapnął nim znów mógł normalnie oddychać. 
- „Zagrajmy w kości! Ten kto będzie miał najwięcej punktów,ten  wygrał i jeżeli wygrasz to pójdę z tobą, jeżeli będzie odwrotnie musisz po wszystkie czasy unikać tych stron”.
Powiedziała energicznie ciotka Ludmilla, po tym jak się zorientowała, że jej napój nie pomaga przepędzić diabła.
- „Nie znam się wprawdzie na grze w kości, ale prawdziwy diabeł potrafi nauczyć się wszystkiego. Nawet gdybym przegrał to wóę  u juto jeszcze raz, by w ciemnościach pożegnać się z tobą, lub zabrać cię do piekła” .
Rozpoczęli grę a za każdym razem gdy była kolej na diabła, zmuszała go do zrobienia łyka napoju. W momencie gdy diabeł zychłystywał się, obracała kości tak, ze żna koniec została zwyciężczynią. 
-  „W porządku , wygrałaś, ale jutro wieczorem wrócę jeszcze raz, byś mnie mogła  poraz ostatni rozpieścić.
Zmęczona ciotka usiadła na krześle, po wyjściu szatana.
- „ Bogu dzięki, na dzisiaj mam tego potwora z głowy, ale jakoś mu nie ufam”.
Zamyślona stara kobieta, siedziała  przy stole, z głowa podpartą pomarszczonymi dłońmi, aż do momentu gdy się nagle zerwała, jakby ją taranatula ukąsiła i głośno krzyknęła :
- „ Mam, mam!!!” 
Następnego wieczoru, gdy będacy w pełni księżyc, stał wysoko na  bezchmurnym niebie, rozbrzmiał dźwięk stukania w okno.
- „Przemyślałaś rozsądnie moją propozycję i pójdziesz może ze mną?”
Szatan zagadał podchlebiająco gospodynię.
- „ Całkowicie przekonana jeszcze nie jestem, ale jeżeli zrobisz mi przysługę, to być może mógłbyś na mnie liczyć”
-  „Zrobię co tylko zechcesz, byś została moją kucharką“.
Obiecał diabeł.
- „Więc chodź ze mną!”
Ciotka Ludmilla owinęła glowę i szyję w dużą chustę i poprowadziła diabła w kierunku mostu na Malapane.
-  „Widzisz po tamtej stronie, przed tamą, ten wystający z wody drewniany pal? Za każdym razem gdy na niego spoglądam, denerwuję się, poniewaz zakłuca równomierny spad wody z tamy”.
- „Rozumiem, jeżeli to tylko o to chodzi, to tego małego pala obalę na dno, jednym uderzeniem dłoni”.
Zaśmiał się z lekceważeniem diabeł i zanuzył się w wodzie, by po chwili wypłynąć na powierzchnię tuż przed wystającym palem. Diabeł obrócił się w stronę mostu, pomachał starej ciotce, jakby chciał powiedzieć „ popatrz co ja wszystko potrafię”. Podniósł prawą pieść i z całą siłą uderzył w pala. Zaledwie jego pięść dotknęła drewna, zakrzyknął. Zagrzmiał i zahuczał jak burza i z potężnym hałasem zniknał na zawsze.
    W ciągu dnia, chytra gospodyni,  kazała robotnikom leśnym postawić drewniany krzyż przed tamą, tak by tylko jego góra wystawała z wody i diabeł nie mógł rozpoznać że to krzyż.
    Tak się to oto wydarzyło, a ciotka Ludmilla nie była więcej, przez piekło nachodzona, aż do końnca swego długiego życia, a ludzie mogą jeszcze dzisiaj spogladać na drewniany pal wystający z wody przed tamą.

Adnotacja: Ludmilla Schulze
Ur. 03.12.1868
Zm. 23.10. 1937 w Andreashütte

Witaj Chris,
dobra robota, popracujemy jeszcze troche nad tym opowiadaniem i bedzie w sam raz na nasza strone. Wielkie dzieki i mamy nadzieje ze to nie jest ostatniee Twoje tlumaczenie.
Mr admin,ja bym prosil, zeby zamiescic to w dwoch wersjach jezykowych. Do tekstu dodac zdjecia celnicy, ktore gdzies mamy na stronie oraz zapory na malej panwii.
Ja powoli edytuje ten tekst i wstawiam wszystkie ü ö ä ß tam gdzie powinny byc,poprawiam literowki ,itp. W drugim akapicie, zaczynajacym sie od Hier sah man....., przy przepisywaniu opuscilem pol zdania . Juz to porawilem.

chris516 napisał:

christoph516 napisał:

Poniżej tlumaczenie tekstu "Tante Ludmilla und der Teufel". Jest to tlumaczenie wolne a wiec prosze sie nie oburzac jezeli cos komus w tym tlumaczeniu nie bedzie pasowalo. Z gory przepraszam za bledy ortograficzne i gramatyczne.
Pozdrawiam Chris.
P.S.
Super strona


"Ciotka Ludmilla i Diabeł."

Spacerując przez piękne lasy otaczające miejscowość przemysłową Andreashütte (Huta Andrzeja – Zawadzkie) w kierunku Opola, można na długim drewnianym mostku, pod którym płynie woda rzeki Malapane od strony drewnianej tamy, słyszeć szum Odry. Tutaj spotykało się często spacerowiczów, opartych o poręcz, którzy zamyśleni patrzyli w spadajace z tamy w dół, spienione fale. Pośrodku tamy, ponad obramowanym palem, tworzyła się zawsze korona z piany, a  milczący obserwator dziwił się  jaki jest sens i cel tego, jakby sie zdawało, do niczego nie przydatnego pnia. Zaiste, ta część krajobrazu była idyllą ciszy i spokoju. Idąc kawałek dalej mijało się leśniczówkę zbudowaną z masywnych belek.
Troszke dalej, jeszcze przed Kocią Góra, ujawniała się dla bacznego wędrownika, schowana pomiędzy drzewami gospoda ciotki Ludmilla. W ciągu dnia najczęściej spotykało się tutaj furmanów, bądź będących w podróży handlarzy. Wieczorami i po polowaniach zawitywali do przytulnej knajpy leśnicy. Mająca już swój wiek ciotka Ludmilla była zawsze gotowa do żartów, a jej gościnność znana była na całą okolicę, tak więc gospoda najczęściej była pełna gości. Szczególnie w niedzielę i święta  pielgrzymowały na Kocią Górę całe rodziny i pokrzepiały się smakołykami z kuchni ciotki Ludmilla. Szczególnie duży ruch miał miejsce zimą, po tym gdy narciaże i saneczkaże zjeżdżali w dół z Kociej Góry. Wesoło było niektórymi zimowymi wieczorami, gdy grupa leśników zasiadywała przy swym stałym stoliku, ze  swych bród zrywała sople lodu i przy grogu i grzanym winie leśniczą łaciną opowiadała historie. Śmiech niósł się późno w noc, a światło lamp spadające w dół, zwierciedliło się rozmarzonie w migoczącym śniegu. 
Pewnym wieczorem o późnej godzinie, w tym momencie gdy gospodyni  zamknęła drzwi wejściowe i  zabrała się do sprzątania lokalu, ktoś zaczął pukać do okna. Ciotka Ludmilla wzięła ze stołu płonącą lampę naftową, podeszła do okna, podniosła lampę do góry by lepiej zobaczyć późnego gościa i zapytała go czego on pragnie.
- „Ach droga kobieto, wpuść mnie proszę do środka, przynajmniej na godzinę. Handlarz z bardzo daleka potrzebuje posiłku. Jestem przemarznięty i do tego głodny. Zapłacę sowicie, bowiem dzisiaj udało mi się zrobić bardzo dobre interesy. Wpuść mnie, chciałbym pokosztować tych posiłków znanych w całej okolicy.”
Zachmurzone czoło i wrogie spojrzenie ciotki Ludmilla zaczęły się wypogadzać a na jej ustach pojawił się szelmowski uśmiech.
- „ Dobre interesy zrobił i mojej  gościnności chce zaznać. W porządku za pieniądze i dobre słowo jestem gotowa zrobić wszystko.”
Ciotka Ludmilla udała się w kierunku drzwi i otwarła je.
- „ W imię Boga wejdź pan w końcu do środka! Coś takiego, najpierw mu się śpieszy a teraz się zastanawia, chyba zbytnio nie lubi mieć do czynienia z imieniem Boga. A więc, co dalej?”
Obcy przekroczył próg i podążył w kierunku stałego stolika leśników w półmroku.
- „ Tutaj przy piecu kaflowym jest najpszyjemniej, teraz kubek grogu i coś do zjedzenia z pani czarodziejskiej kuchni, kochana, droga kobieto i znów zdobyła pani nowego przyjaciela.”
-  „Nowego przyjaciela zdobyła...“
Wypowiedziała te słowa z niedowierzaniem, odwróciła się plecami do obcego i podąrzyła w kierunku kuchni.
- „Powsinoga to jest,lepiej by było gdybym go nie wpusciła, pije, wygląda na to że od tych długich wędrówek jest totalnie przepocony. Dobre interesy zrobił, śmiechu warte, na pewno żebrał. Posłuchaj mój kochany, jeżeli masz coś niedobrego w planie, to poznasz Ludmilla z innej strony.”
Złapała wałek do ciasta i pogroziła nim w kierunku sali gościnnej, a przy tym uśsmiechnęła się jej do tej pory zmartwiona twarz.
- ” Mych pieniędzy tak i tak nie znajdziesz, a za te późne odwiedziny zapłacisz extra.”
Humor ciotki Ludmilla poprawił się znacznie. Przygotowała smakowity posiłek i zaniosła go do stołu, przyniosła jeszcze zamówione przez gościa grzane wino i chciała właśnie odsunąć spod stołu krzesło, gdy jej spojrzenie padło na stopy gościa, kóry je właśnie rozprostował. Stara ciotka skurczyła się ze strachu, zbladła po twarzy i w zamyśleniu złapała się za swą ostrą bródkę.  Ale nawet fakt że ma do czynienia z wcielonym diabłem, na dłuższą metę nie potrafił wyprowadzić jej z równowagi. Już po chwili wrócił  jej dobry humor i bez pardonu usiadła obok niesamowitego gościa.
- ” I... smakuje? U starej Ludmilla serwuje się pieczeń, której nawet diabeł na ogniu piekielnym tak dobrze by nie upiekł” 
Po tak zuchwalej przemowie, diabłu zabrakło sów i otworzył ze zdziwienia szeroko oczy i usta.
- „ Ty jesteś, o mało bym powiedział, baba  z piekła rodem. Jak rozpoznałaś kim jestem?”
Pytającym wzrokiem spojrzał na Gospodynię.
- „ To nie było ciężkie do rozpoznania“ Odpowiedziała stara kobieta.
- „Po pierwsze, jako rzekomy handlaz, pachniesz na wszystko inne niz na szlachetnego pana. No i twoje stopy, możesz je wyciągać przed siebie jak daleko tylko chcesz, to i tak nie zmylisz oczu starej kobiety. Wiem doskonale jaka jest różnica pomiędzy palcami a kopytami. Krótka mowa duży sens, powiedz czego tutaj chcesz?”
Ciotka Ludmilla panowała już całkowicie nad sobą i  bez strachu spoglądała na diabła.
-  „Podobasz mi się coraz bardziej, jesteś odważna, ale przedewszystkim potrafisz dobrze  gotować. Wiesz taka żeńska istota jak ty przydałaby mi się tam na dole, w piekle. Matka diabłów jest już za stara, a z powodu że prawie nic nie widzi, to już nie potrafi dobrze gotować, dlatego rozpocząłem poszukiwania tu na ziemi. No ty to matulu,  jesteś z wszystkich kobiet, które widzialem, zwycięzczynią.”
Szatan uśmiechnął się i szybko dodał:
- „W piekle niczego ci nie zabraknie, spełnię każde twoje życzenie, cioteczko.”   
„Do wszystkich świetych, nie nazywaj mnie cioteczką, a przedewszytkim wybij sobie z głowy te głupoty “. Powiedziała ostro stara gospodyni,wstając gwałtownie i przewracając na podłogę krzesło, tak że echo łopotu poniosło się po gospodzie. W rzeczywistości była trochę przestraszona i zastanawiała się jak pozbyć się niesamowitego gościa. Stara szybko podążyła do kuchni i ugotowała diabłu prawdziwy napój  diabelski. Użyła do niego pieprzu, najmocniejszej gorzałki jaką miała i różne ostre zioła, w nadzieji, że tak pozbędzie się czarnucha (diabła).   
- „Masz, ugotowałam ci prawdziwe wino warzone á la Ludmilla, byś mógł przetestować jaka jest ze mnie gospodyni.” 
Diabeł nie dał się dwa razy prosić i zrobił porządny łyk, wykręcił oczy na wszystkie strony i  zakaszlał, tak że aż zaskrzypiały balki stropowe.
- „Zaiste, masz opanowane swe rzemiosło”.
Sapnął nim znów mógł normalnie oddychać. 
- „Zagrajmy w kości! Ten kto będzie miał najwięcej punktów,ten  wygrał i jeżeli wygrasz to pójdę z tobą, jeżeli będzie odwrotnie musisz po wszystkie czasy unikać tych stron”.
Powiedziała energicznie ciotka Ludmilla, po tym jak się zorientowała, że jej napój nie pomaga przepędzić diabła.
- „Nie znam się wprawdzie na grze w kości, ale prawdziwy diabeł potrafi nauczyć się wszystkiego. Nawet gdybym przegrał to wrócę  tu jutro jeszcze raz, by w ciemnościach pożegnać się z tobą, lub zabrać cię do piekła” .
Rozpoczęli grę a za każdym razem gdy była kolej na diabła, zmuszała go do zrobienia łyka napoju. W momencie gdy diabeł zychłystywał się, obracała kości tak, że na koniec została zwyciężczynią. 
-  „W porządku , wygrałaś, ale jutro wieczorem wrócę jeszcze raz, byś mnie mogła  poraz ostatni rozpieścić.
Zmęczona ciotka usiadła na krześle, po wyjściu szatana.
- „ Bogu dzięki, na dzisiaj mam tego potwora z głowy, ale jakoś mu nie ufam”.
Zamyślona stara kobieta, siedziała  przy stole, z głowa podpartą pomarszczonymi dłońmi, aż do momentu gdy się nagle zerwała, jakby ją taranatula ukąsiła i głośno krzyknęła :
- „ Mam, mam!!!” 
Następnego wieczoru, gdy będacy w pełni księżyc, stał wysoko na  bezchmurnym niebie, rozbrzmiał dźwięk stukania w okno.
- „Przemyślałaś rozsądnie moją propozycję i pójdziesz może ze mną?”
Szatan zagadał podchlebiająco gospodynię.
- „ Całkowicie przekonana jeszcze nie jestem, ale jeżeli zrobisz mi przysługę, to być może mógłbyś na mnie liczyć”
-  „Zrobię co tylko zechcesz, byś została moją kucharką“.
Obiecał diabeł.
- „Więc chodź ze mną!”
Ciotka Ludmilla owinęła glowę i szyję w dużą chustę i poprowadziła diabła w kierunku mostu na Malapane.
-  „Widzisz po tamtej stronie, przed tamą, ten wystający z wody drewniany pal? Za każdym razem gdy na niego spoglądam, denerwuję się, poniewaz zakłuca równomierny spad wody z tamy”.
- „Rozumiem, jeżeli to tylko o to chodzi, to tego małego pala obalę na dno, jednym uderzeniem dłoni”.
Zaśmiał się z lekceważeniem diabeł i zanurzył się w wodzie, by po chwili wypłynąć na powierzchnię tuż przed wystającym palem. Diabeł obrócił się w stronę mostu, pomachał starej ciotce, jakby chciał powiedzieć „ popatrz co ja wszystko potrafię”. Podniósł prawą pieść i z całą siłą uderzył w pala. Zaledwie jego pięść dotknęła drewna, zakrzyknął. Zagrzmiał i zahuczał jak burza i z potężnym hałasem zniknał na zawsze.
    W ciągu dnia, chytra gospodyni,  kazała robotnikom leśnym postawić drewniany krzyż przed tamą, tak by tylko jego góra wystawała z wody i diabeł nie mógł rozpoznać że to krzyż.
    Tak się to oto wydarzyło, a ciotka Ludmilla nie była więcej, przez piekło nachodzona, aż do końnca swego długiego życia, a ludzie mogą jeszcze dzisiaj spogladać na drewniany pal wystający z wody przed tamą.

Adnotacja: Ludmilla Schulze
Ur. 03.12.1868
Zm. 23.10. 1937 w Andreashütte

Rozmawialem ostatnio z p. Ksciukiem, ktory dal mi cynk ze na cmentarzu jest wciaz nagrobek Ludmilly. Zrobilem pare fotek:
http://picasaweb.google.com/vgregv/Tant … Y-nXO8lP34
Daty sie delikatnie nie zgadzaja, w opowiadaniu jest geb. 3.12.1868, na nagrobku 5.12.1868,
w opowiadaniu gest. 23.10.1937, na nagrobku 25.10.1937.
Mozna umiescic zdjecie nagrobka z opisem pod opowiadaniem.